Habertürk yazarı Oray Eğin de Küba'yı ve Küba sosyalizmini yazanlardan... Eğin, diğer yazarlardan biraz farklı olarak Küba güzellemesi yapmak yerine gördüğünü olduğu gibi yazdı ve Küba'da uygulanan sosyalizmi yerden yere vurdu.

Halkın açlık ve sefelatle mücadele verdiği, deniz ürünlerine ulaşmanın neredeyse imkansız hale geldiği, turist ve devlet yöneticileri dışında kimsenin lokantada yemek yiyecek parayı bulamadığı bu romantik(!) ülkenin gerçeklerini Oray Eğin'in kaleminden okuyun.

"BİR TEK DEVLET BU LOKANTADA YEMEK YİYEBİLİYOR"

İşte yazıdan satır başları:

"... Kapıda bekleyen taksiciler, bu lokantaya sık sık hükümet üyelerinin geldiğini anlatıyor. Mönüdeki balıkları, karidesleri, ahtapotları ve çok pişmiş ıstakozu bir tek turistler ve devlet yetkilileri tüketebiliyor. Lisanslı balıkçı sayısının sınırlı olduğu adada, halkın deniz ürünlerine erişimi neredeyse hiç yok.

"KÜBA 'DAHA EŞİT HAYVANLAR' YARATMIŞ"

Herkesin eşit olma iddiasındaki bu sosyalist ütopya, George Orwell’in dediği gibi 'daha eşit hayvanlar' yaratmış. İnsanın doğal kusurlarını, mesela açgözlülüğünü çözemediği için belki de devrim bir türlü başarılı olmuyor. İşte, sosyalist rejimin bekçileri bile bu sosyetik lokantaya uğruyor.

"KÜBA DÜNYAYA YALAN SATIYOR"

Konuştuğum hiçbir Kübalının rejimden, devrimden, dışarıdan gelenlerin romantize ettiği Che ve Fidel Castro gibi idollerden sevgiyle bahsettiğini görmedim. Taksi şoförlerinden barlarda tanıştığım gençlere, eski kuşak entelektüellerden tur rehberlerine kadar hemen hemen hepsinin ortak vurguladığı, Küba’nın dünyaya bir yalan sattığıydı. Batılı gençlerin hayatına giydikleri tişörtler, odalarına astıkları posterlerle giren Che, birçok Kübalı genç için hiçbir anlam ifade etmiyor.

DEVRİMDEN MUTLU TEK BİR KÜBALI GÖRMEDİM

ABD karaya ayak basan Kübalılara oturma izni veriyor, ülkeye bir şekilde girmeleri halinde. Küba’dan her yıl sallarla Key West’e (ülkenin Küba’ya en yakın ucu) yüzmeye çalışıp ölenlerin hikâyeleri biliniyor. İlk kez bunu deneyen bir gençle tanışıyorum. Üç kere denemiş, üç kere tutuklanmış. Hayatlarını asla çıkamayacaklarını bildikleri bir adada geçirecekleri gerçeğine mutluluk denebilir mi? Yıllardır Küba’ya gidip de Kübalıların ne kadar mutlu olduğunu anlatanlara kuşkuyla bakardım. Herhalde hiç kimseyle konuşmamışlar ya da kendi kafalarındaki resmi bozmak istememişler. Bir haftada devrimden ve rejimden mutlu olan tek bir Kübalı görmedim."

YAZININ TAMAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN